ყველაფერი ჩაით დაიწყო ოდესმე.

ერთხელ მთელ უბანს ელექტროენერგია გაუქრა. ინტერნეტი გაქრა, ტელეფონებმა “no signal” გამოუტანეს. სამზარეულოს სიბნელეში ვიღაცამ ჩაიდანი გაზზე დადგა და თქვა:

— ეტყობა, სიჩუმე ერთადერთი დარჩა.

სანთლის შუქზე ვისხედით და ვლაპარაკობდით. თავიდან ამინდზე, მერე — როგორ დავიღალეთ შიშით, თვალთმაქცობით, თანხმობით. ერთმა ადუღებული წყალი ჩამოსხა, მეორემ ლიმონი ამოიღო. ვიღაცამ იხუმრა:

— მოდი, თავისუფალი ჩაის საზოგადოება შევქმნათ. პროტოკოლების, ლიდერების გარეშე. მხოლოდ საუბარი.

ასე გაჩნდა „დემოკრატიული ჩაიდანი“. არა არხად თუ პროექტად, არამედ მდგომარეობად — როცა წყალი ბრაზით კი არა, სალაპარაკოდ დუღდება.

მერე შუქი დაბრუნდა, მაგრამ ჩვევა დარჩა. ისევ ვწერდით, ვკამათობდით, ვფიქრობდით. ზოგჯერ ჩაიდანი გადახურდებოდა — და ვიღაც მიდიოდა. ზოგჯერ გვეგონა, აზრი აღარ ჰქონდა. თუმცა ყველა საუბარი იმავე ხმაზე იწყებოდა — ჩაიდნის ჩხაკუნზე.

დღეს „ჩაიდანი“ უბრალოდ სახელი აღარ არის. ეს მტკიცებაა იმისა, რომ მაშინაც კი, როცა ყველაფერი გარშემო ხმაურობს და დუღს, შეიძლება სიჩუმე მოისმინო და აზრით შეავსო.

"ვწერთ, ვფიქრობთ, კამათობთ, რადგან გვჯერა:
სანამ არის სიტყვები, სანამ არის აზრები, სანამ არის ადამიანები, რომლებსაც შეუძლიათ შეიკრიბნენ და ჩაი ადუღონ — ყველაფერი არაა დაკარგული."